За писателот | Верче Карафилоска

Зборовите кои ја расплакуваат душата се зборови на сведоштвото. Писателот најдобро пишува кога пишува за знајното, за она кое му се вовира во омаените...

Потрошив илјада години

Чувај ми ја тишината како аманет од мене. Избледи ги сите слики што ги чував под коскиве , зошто еднаш ти ми рече: „наше...

Амберно сонце | Фросина Анѓелкоска

Ослепен од магливиот мрак на сопствениот ум, човек не знае да види амберно сонце. Можеби е суптилен премин од разум кон неизмерно малигно битисување,...

Лето во есенски лисја | Фросина Анѓелкоска

Сувост. Во воздухот. Во гранките. Во боите. Во утрата. Во ветрот. Сува сувост. Во влажната пареа од црното небитие што ми ги стоплува гласните жици на изгрејсонце. Во излитени метафори стокмени од...

Смрт на еден песимизам

Може ли некој да го покрие сјајот на сонцето, а претходно на својата дланка да ја прецрта вечната борба на доброто и злото, без...

Неговите стари валкани чизми

- Периоди се тоа... знаеше да каже и да ја наведне главата и да си ги погледне своите извалкани чизми и да се насмее....

Немој да ми с(т)удиш | Ива Китановска

Не, немој да ми судиш. Немој ни да се трудиш да ме разбереш. Не очекувај ништо од мене. Само така нема да те боли. Ама немој...

Доволно своја ми е името | Наталија Наумовска

Го знаеш она чувство кога мислиш дека колку повеќе „припаѓаш" некому толку повеќе стануваш своја? Не припаѓање како некого да поседуваш, туку како желба...

Како да победите во расправија?

Динамичното темпо на дваесет и првиот век става на дневен ред многу прашања кои попримитивниот човек никогаш не би си ги поставил себеси или...

#MotivationalMonday: Кратка приказна за чајот и како да живееме поисполнето

  Динамиката на нашето функционирање во 21от век става стеги и врши притисок врз нашето живеење во 21от век. Забораваме да живееме во вистинската суштина на...

Јосип Коцев – Вчера и утре

Има денови кога смртно му се лутам на другиот јас, и од таа причина престанувам да си зборувам самиот со себе. Докторите тогаш ми ги запираат лекарствата, а телалот грми: се врати...

Славковите „Цветови“ | Ива Китановска

Повели, влези. Добро дојде во мојот скромен, изнајмен дом. (Се трудев да не делувам премногу љубопитна, а вистината беше дека немав премногу време да согледувам каде...