Чувај ми ја тишината како аманет од мене. Избледи ги сите слики што ги чував под коскиве , зошто еднаш ти ми рече: „наше си е, не е на другите“. Фрли ми ја ламбата со која го осветлував секој твој грев…
Не љубов, тие што сакаат на крај, не се држат за конецот со кој плетеле мрежа за да ја фатат и најситната мува. Имав мало срце, велат колкава ти е тупаницата толкаво ти е и срцето. Имаше ти големо срце, за да секое помало го удриш. Таму на крајот има уште едно сонце знаеш… грее поразлично, а моето немој да си ми го вратил, се потроши. Потроши!
Потрошив јас многу бришејќи, како да волкот го менува крзното а заедно со тоа и табиетот. Потрошив и срце, испразнив душа. Потрошив илјада години, среќа.
~ Нестороска Мери
