Во својата темна комедија од 1893 година, „Жена без значење“, Оскар Валјд ја има г-ѓа Арбутнот, респектабилна жена со таинствено минато, која што свесно забележува… „бакнежот може да уништи еден човечки живот“. Тој исто така, може да уништи камени блокови поставени врз гроб.
Години одамна, потомците на Валјд решија да му ја оддадат сета можна почит на неговиот лик и дело преку можноста сите почитувачи и вљубеници во Валјд да можат да го остават својот бакнеж како печат на неговата надгробна плоча. Но, со текот на годините, каменот започнува да еродира во Père Lachaise Cemetery. Одлуката е донесена со цел Jacob Epstein, кој настапи со идеја позајмена од British Museum’s Assyrian, односно гробот на Вајлд да го постави заштитен во седум метри дебело стакло.
Семејството и пријателите на Вајлд го поздравија преземениот чекор – неговата внука, Мерлин Холанд вели дека истиот не означува „оди си“, туку напротив – „обидете се да се однесувате разумно“, но тоа не ја исклучува можноста да има порој од критики. Всушност, не потраја долго додека критиката пристигна: „континуираната посветеност на фановите на Оскар Вајлд повеќе од 100 години по неговата смрт, претставени од страна на различни брендови на кармин, каде влијанието на Epstein се зајакнува преку еден модерен споменик, што во суштина повеќе одговара на декадентната суштина… Но, нивното ставање во бариера се чини дека ја изгуби суштината.“
Стаклениот ѕид ги остава дури и поддржувачите на проектот во малку незгодна позиција. Тие сметаат дека рестарвацијата на гробницата е повеќе естетски префинета отколку што креаторите очекувале – затоа, тешко е да се каже како Вајлд би реагирал. Дали би се чувствувал како херој, дали навистина на овој начин се поентираше кон вредноста? Уништување на традицијата или не – сепак, иницијативата за оддавање почит преку бакнежи ќе остане запаметена во историјата како уникатен поттик да се слави Валјд, сега и засекогаш.
