Едно е сигурно: Шекспир никогаш не излегува од мода. Неговиот безвременски лик и вонземското книжевно наследство кое изврши најголемо влијание врз англискиот јазик воопшто забележано во историјата се непобитни параметри за респектибилен восхит. Класика во најодржана смисла на зборот, одново и одново оживеана преку бројните сценски изведби на неговите драми или рецитирање на неговите сонети. Во случајов, ни помалку ни повеќе, туку од Ал Пачино.
Sonnet 150
by William Shakespeare (1564-1616)
O! from what power hast thou this powerful might,
With insufficiency my heart to sway?
To make me give the lie to my true sight,
And swear that brightness doth not grace the day?
Whence hast thou this becoming of things ill,
That in the very refuse of thy deeds
There is such strength and warrantise of skill,
That, in my mind, thy worst all best exceeds?
Who taught thee how to make me love thee more,
The more I hear and see just cause of hate?
O! though I love what others do abhor,
With others thou shouldst not abhor my state:
If thy unworthiness raised love in me,
More worthy I to be beloved of thee.
Односно, како тоа би звучело на модерен јазик:
Ох, она што е извор на оваа моќна сила што ја имате, која ги контролира моите чувства и покрај Вашите недостатоци, правејќи ме да верувам она што моите очи навистина го гледаат, додека јас толку се свртев за да се заколнам дека дневната светлина не е светла? Каде го најде овој капацитет да направиш лошите работи да изгледаат добри за Вас, да направите најмногу безвредни чекори, па вешто да помислам дека Вашиот лош избор е подобар од туѓите најдобри? Кој те научи како да направиш да те сакам повеќе, толку повеќе слушам и гледам добри причини за да Ве мразам? Ох, иако јас го сакам она што другите луѓе го презираат, Вие не треба да ја презирате мојата љубов како што другите луѓе прават. Вашата недостојност ме натера да Ве сакам и јас сум човек кој ја заслужува Вашата љубов.
