– Ете, во тоа е несреќата на вашата генерација – извика дедото. – Слушај чедо, срам ми е заради тебе… ти си ми бил човек! Отстранувате од овој живот се што е вредно во него, за да му дава смисла. Поштедете ни го времето, поштедете ни го трудот – друго не ни знаете! Кога ќе остариш како мене, тогаш ќе разбереш дека малите радости и малите нешта вредат повеќе од големите. Една прошетка во пролетно утро е поубава од патување со најбрзиот автомобил, а знаеш ли зошто? Зашто е интензивна со мириси, исполнета е со нешта кои растат. Имаш доволно време да бараш и да најдеш мали радости. Знам, сега вие ги вреднувате големите резултати – во тоа нема ништо лошо. Но човек како тебе, млад амбициозен господин, треба да погледнува во малите боровинки, додека ги чека големите лубеници. Ти се задоволуваш со скелети, јас пак со отпечатоци од прсти; во тоа исто така нема ништо лошо. На оваа возраст малите работи тебе ти досадуваат, а јас се прашувам: дали тоа е така, затоа што едноставно не си се научил да ги цениш?
Ако оставиме на младите, ќе се создаде закон за забрана на сите ситни занаети, на сите ситници. Но, тогаш нема да си оставите ништо за што да се фатите кога ќе паѓате од големите нешта. Кажи ми, зошто не дозволите и природата да ве научи на нешто?
