Амберно сонце | Фросина Анѓелкоска

Ослепен од магливиот мрак на сопствениот ум, човек не знае да види амберно сонце. Можеби е суптилен премин од разум кон неизмерно малигно битисување,...

Потрошив илјада години

Чувај ми ја тишината како аманет од мене. Избледи ги сите слики што ги чував под коскиве , зошто еднаш ти ми рече: „наше...

Нештата со душа

Ги сакам нештата со душа. Така и ги гледам за целосно да ги доживеам. Секогаш се надевам дека таа моја особина која на многу...

Лето во есенски лисја | Фросина Анѓелкоска

Сувост. Во воздухот. Во гранките. Во боите. Во утрата. Во ветрот. Сува сувост. Во влажната пареа од црното небитие што ми ги стоплува гласните жици на изгрејсонце. Во излитени метафори стокмени од...

Она малку…

Секогаш се чувствував исто крај тебе, Непријатно. Како непоканет гостин во растурена соба, како стомачен вирус, летна настинка, телефонски повик во незгодно време. Непријатно како недостаток на пари пред да платиш...

Неговите стари валкани чизми

- Периоди се тоа... знаеше да каже и да ја наведне главата и да си ги погледне своите извалкани чизми и да се насмее....

Старецот со сините очи

Можеби последната насмевка ќе ѝ значеше најмногу на целиот свет и ќе ја чуваше и паметеше секогаш кога ќе посакаше да се почувствува како...

Смрт на еден песимизам

Може ли некој да го покрие сјајот на сонцето, а претходно на својата дланка да ја прецрта вечната борба на доброто и злото, без...