Сопругата ја изгубив есента во 2004 година. Бракот ни траеше само 7 години. Последните две ги поминавме по болници, во очајна борба со ракот, која на крајот сепак ја загубивме…

За време на нашиот заеднички живот, на секоја наша годишнина, сопругата сликаше по една слика на која сме заедно. Потоа ја врамуваше во убава рамка за слики и ја закачуваше на ѕидот во ходникот.

,,Нека стои. Сликите се сенките на нашиот живот” – велеше таа. И кога почина, имавме седум такви врамени слики.

Една вечер во 2003 година, направив голема глупост. Најголемата грешка во мојот живот…Ја изневерив. А во исто време, постојано и се колнев колку ја сакам и дека ќе и останам верен засекогаш…

Две недели пред таа да почине, повторно ја убедував во мојата верност. Тогаш таа ме погледна во очите, се насмеа и некако чудно ме погледна…

,,Знам...- рече таа.

Една вечер, некаде пред околу еден месец, како и обично бев сам дома. И одново се загледав во сликите закачени на ѕидот, во ходникот. Тогаш за прв пат забележав, дека во долниот крај на секоја рамка има издлабено по една буква:

С-В-Р-Т-И-Н-А-

Само тоа успеала да го напише. Годините не и’ стигнаа за да го доврши натписот. Во првиот момент дури не можев да разберам ништо. Но помислив дека би требало да биде нешто како: СВРТИ НАЗАД…или слично на него.

Веднаш го проверив ѕидот под секоја рамка. Но таму немаше ништо…Додека се чудев како да го протолкувам ова, одеднаш нешто ме жегна. Брзо ги симнав сите рамки од ѕидот и почнав да ги вадам сите слики една по една. Бев апсолутно сигурен дека има нешто…

И…ете, не згрешив. Тешко беше да поверувам на тоа што го видов…под секоја слика од задната страна на рамката имаше прилепено по едно писмо. За секоја година која сме ја преживеале заедно, сопругата напишала нешто убаво за мене, зборови полни со нежност и љубов. Пликот, кој излезе од сликата за 2003 година, беше во црна боја. А на листот што го извадив од него, пишуваше:

14 март, 2003 г.
,,Денес ме погледна така, како да си допирал друга…не мора ништо да кажеш. Јас знам…“

Сега е 2008. Поминаа 4 години откако ја загубив, а 5 откако ја изневерив. Ме боли минатото, душата ми се кине…

Иако е касно, научив нешто многу важно:

Жените знаат, разбираат, чувствуваат…кога ние мажите правиме такви глупости.

Сакав само да знаеш и ти…да не биде касно…

Посветено на сите мажи…

СПОДЕЛИ
Претходна објаваСи беше еднаш…
Следна објаваЛежерниот Сиднеј | Австралија
Дивиан Артс е првата и единствена веб страница во Македонија која ги пренесува сите облици на уметност во креативна форма до своите читатели. Целта на Дивиан Артс е да ги врати вистинските уметнички вредности во Македонија, да ја разбуди креативноста и да остане во чекор со последните случувања од областа на уметноста. Патем, да ги едуцира и промовира младите на културно и општествено ниво, да им помогне да се изградат како составен дел од нормалното и професионално живеење, без да заборават на својата креативност и потреба од уметност.

НЕМА КОМЕНТАРИ